ประวัติและวัตถุมงคลหลวงพ่อโม วัดสามจีน หรือ วัดไตรมิตรวิทยาราม เจ้าของพระพุทธชินราชอันโด่งดัง ของกรุงเทพฯ  หลวงพ่อโม วัดสามจีน หรือ พระครูวิริยกิจจการี (โม ธัมมสโร) อดีตเจ้าอาวาสวัดไตรมิตรวิทยารามวรมหาวิหาร แขวงตลาดน้อย เขตสัมพันธวงศ์ กรุงเทพมหานคร ท่านเป็นพระเกจิที่มีชื่อเสียงมากอีกรูปหนึ่งของพระนคร พื้นเพท่านเป็นชาวบ้านตลาดน้อย เขตสัมพันธวงศ์ กรุงเพทฯ ท่านมีนามเดิมว่า โม แซ่ฉั่ว เกิดเมื่อวันพฤหัสบดี เดือน ๕ พ.ศ. ๒๔๐๖ โยมบิดาชื่อนายลิ้ม แซ่ฉั่ว โยมมารดาชื่อนางกิมเฮียง แซ่ฉั่ว   ท่านเป็นเด็กที่มีความเฉลียวฉลาดกว่าเด็กทั่วไป เมื่อยังเล็กโยมบิดาและโยมมารดาจึงนำท่านไปฝากเรียนในสำนักวัดไตรมิตรวิทยาราม จนสามารถอ่านออกเขียนได้ทั้งภาษาจีนและภาษาไทย นอกจากนี้ท่านยังชอบศึกษาหาความรู้ในด้านวิชาอาคมขลังอีกด้วย  ปี พ.ศ. ๒๔๒๖ หลวงพ่อโม ท่านมีอายุครบ ๒๐ ปีบริบูรณ์ ท่านจึงเข้ารับการอุปสมบทเป็นพระภิกษุ ณ พัทธสีมาวัดไตรมิตรวิทยาราม แขวงตลาดน้อย เขตสัมพันธวงศ์ กรุงเทพมหานคร ได้รับฉายาว่า "ธัมมสโร" โดยมี  พระครูถาวรสมณวงศ์ (เปลี่ยน) เจ้าอาวาสวัดสามจีน เป็นพระอุปัชฌาย์  พระอาจารย์สิงห์ วัดหัวลำโพง เป็นพระกรรมวาจาจารย์  พระอาจารย์แย้ม เป็นพระอนุสาวนาจารย์  หลังกจากที่อุปสมบทแล้ว ท่านได้อยู่จำพรรษาที่วัดสามจีน (วัดไตรมิตรฯ) เรื่อยมาเพื่อศึกษาวิชาปริยัติธรรม และพระธรรมวินัย กับพระอาจารย์เปลี่ยน จนสำเร็จวิชาหลายอย่าง  ปี พ.ศ. ๒๔๓๘ พระครูถาวรสมณวงศ์ (เปลี่ยน) ซึ่งเป็นเจ้าอาวาสรูปที่ ๓ ของวัดสามจีน ได้ย้ายไปปกครองเป็นเจ้าอาวาสวัดพระศรีรัตนมหาธาตุ (วัดใหญ่) เมืองพิษณุโลก และถัดมาอีก ๑ ปี คือในปี พ.ศ. ๒๔๓๙ ท่านก็ได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะ ที่ พระปรากรมมุนี และได้รับพระราชทานเป็นเจ้าคณะมณฑลพิษณุโลก  ปี พ.ศ. ๒๔๓๘ พระครูวิริยานุกิจจารี (กล่อม) จึงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสวัดสามจีน อันดับที่ ๔ ทดแทนตำแหน่งที่ว่างลง   ปี พ.ศ. ๒๔๕๔ พระอธิการกล่อม ได้มรณภาพลง ชาวบ้านและคณะสงฆ์จึงพร้อมใจกันแต่งตั้งให้หลวงพ่อโม ขึ้นเป็นเจ้าอาวาสวัดสืบแทน  และในปีเดียวกันนั้นเอง หลวงพ่อโม ท่านได้รับการแต่งตั้งตามราชกิจจานุเบกษา เล่มที่ ๒๙ หน้า ๒๔๑๑ วันที่ ๒๒ มกราคม ๑๓๑ (ตรงกับ พ.ศ. ๒๔๕๕) ความว่า ให้พระอธิการโม วัดสามจีนใต้ เป็นพระครูสัญญาบัตรฝ่ายวิปัสสนาที่  พระครูวิริยกิจการี ถือพัดพุดตาลพื้นแพรแดง สลับเยียรระบับ  วัดไตรมิตรวิทยารามวรวิหาร ตั้งอยู่ที่ถนนตรีมิตร แขวงตลาดน้อย เขตสัมพันธวงศ์ เป็นวัดโบราณอยู่ในที่ลุ่มพระอารามเป็นเรือนไม้ มีชื่อเดิมว่า "วัดสามจีน" เข้าใจกันว่า ชาวจีน ๓ คนร่วมกันสร้างพระอารามเพื่อเป็นวิหารทานการบุญ  ในปี พ.ศ. ๒๔๗๗ พระมหากิ๊ม สุวรรณชาต ผู้รักษาการในหน้าที่เจ้าอาวาสเป็นผู้ริเริ่มปรับปรุงวัด ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๔๘๐ ได้รับอนุมัติจากมหาเถรสมาคมให้ปรับปรุงสภาพวัดให้ดีขึ้น   ปี พ.ศ. ๒๔๘๒ พ่อค้าประชาชน คณะครูและนักเรียน ได้ร่วมกันปฏิสังขรณ์และเปลี่ยนนามใหม่ เป็นชื่อ "วัดไตรมิตรวิทยาราม" ซึ่งมีความหมายว่า เพื่อน ๓ คนร่วมกันสร้างวัดนี้ ประกอบกับวัดเป็นที่ตั้งโรงเรียนปริยัติธรรมและโรงเรียนไตรมิตรวิทยาลัยของรัฐบาลอยู่ภายในบริเวณวัด  

ภายในวัดมีพระพุทธทศพลญาณ เป็นพระประธานในพระอุโบสถ เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัย ปูนปั้น ลงรักปิดทอง ประชาชนทั่วไปเรียกว่า หลวงพ่อโต บ้างก็เรียกว่า หลวงพ่อวัดสามจีน มีประชาชนมาบนบานกันเสมอๆ ด้วยพวงมาลัยดอกมะลิ  พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้เคยทรงเสด็จพระราชดำเนินมานมัสการ และได้ตรัสยกย่องว่า เป็นพระพุทธรูปที่มีพระพุทธลักษณะงดงามยิ่งนัก   นอกจากนี้ยังมีพระสุโขทัยไตรมิตร ซึ่งเป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัยเนื้อทองคำที่ใหญ่ที่สุดและได้รับการบันทึกในหนังสือบันทึกสถิติโลกกินเนสส์ พระพุทธรูปทองคำองค์นี้มีหน้าตั้งกว้าง ๓.๐๑ เมตร สูง ๓.๙๑ เมตร องค์พระสามารถถอดได้ ๙ องค์ จากฐานองค์พระขึ้นไปเนื้อทองบริสุทธิ์ ๔๐% พระพักตร์มีเนื้อทอง ๘๐% ส่วนพระเกศมีน้ำหนัก ๔๕ กิโลกรัม เป็นเนื้อทองบริสุทธิ์ ๙๙.๙๙%  สันนิษฐานว่าสร้างในสมัยสุโขทัย เดิมประดิษฐานอยู่ที่วัดมหาธาตุ จังหวัดสุโขทัย ต่อมาในสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ได้โปรดเกล้าฯ ให้กรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาท ไปอัญเชิญพระพุทธรูปมาจากเมืองเหนือเพื่อนำมาประดิษฐานยังวัดสำคัญ  เนื่องด้วยช่วงนั้นแผนดินยังไม่สงบ มักมีสงครามรบพุ่งกับพม่า จึงทำให้วัดวาอารามต่างๆได้รับความเสียหายเป็นอย่างมาก จึงทำการอัญเชิญพระพุทธรูปที่อยู่ตามหัวเมืองต่างๆเข้ามาในพระนครเป็นจำนวนมาก  ซึ่งจากภัยสงครามนี้เอง ทำให้ในสมัยก่อนนั้นขุนนางและชาวบ้านจึงแอบเอาปูนไล้พระพุทธรูปทองคำแล้วนำมาไว้ยังวัดที่ตนสร้าง  จนได้อัญเชิญมาไว้ที่วัดพระยาไกร (วัดโชติการาม) ต่อมาเป็นวัดร้าง บริษัท อี๊สต์เอเชียติ๊ก จึงได้ขอเช่าที่วัดสร้างเป็นโรงเลื่อยจักร จึงได้อัญเชิญมาไว้ที่วัดไตรมิตรฯ ประดิษฐานอยู่ข้างพระเจดีย์ โดยปลูกเพิงสังกะสีมุงเป็นหลังคากั้นไว้อย่างหยาบๆ   หลังจากนั้นเป็นเวลาเกือบ ๒๐ ปี เมื่อพระอุโบสถและพระวิหารหลังใหม่สร้างเสร็จจึงได้อัญเชิญขึ้นประดิษฐาน แต่ในระหว่างการเคลื่อนย้ายปูนที่หุ้มองค์พระกระเทาะออก จึงทำให้เห็นองค์พระข้างในเป็นทองคำ เมื่อวันที่ ๒๕ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๙๘ ซึ่งตรงกับในสมัยรัชกาลที่ ๙  หลังจากที่หลวงพ่อโม ได้ขึ้นเป็นเจ้าอาวาสวัด ท่านได้พัฒนาวัดอย่างสุดความสามารถ ทั้งการสร้างเสนาสนะต่างๆ และสร้างถาวรวัตถุต่างๆ ภายในวัดให้เจริญรุ่งเรืองขึ้นอย่างสุดความสามารถ  หลวงพ่อโม ท่านขึ้นชื่อว่ามีความศักดิ์สิทธิ์ มีคาถาอาคมเข้มขลัง โดยชาวบ้านในพื้นที่ทั้งชาวไทยและชาวจีน ต่างให้ความเคารพเป็นอย่างสูง วัตถุมงคลของท่านที่มีชื่อเสียงมาจนถึงปัจจุบัน มีทั้งเหรียญปั๊ม และเหรียญหล่อเนื้อชิน  ปกติหลวงพ่อโม ท่านมีพลานามัยแข็งแร